Category: 2013-2014

នៅ​ថ្ងៃទី២ ខែកញ្ញា​​​ ឆ្នាំ២០០២​ ទារក​ម្នាក់បានចាប់កំណើតលើពិភពលោកដ៏អស្ចារ្យមួយនេះ។​​ ពុក​
របស់ទារកនោះបាន​ឲ្យ​​ឈ្មោះគាត់ថា ណុប​ ច័ន្ទ​កិត្យា។​​ ឪពុក​របស់គាត់ឈ្មោះថា ណុប គឹមសាវ៉ាត ដែលជាប៉ូលីសផ្នែកកោសល្យវិច្ច័យ។​​​​​ ម្ដាយគាត់ឈ្មោះថា តាំង​ ណាវី ដែលជាគ្រូបង្រៀនផ្នែកជីវវិទ្យាថា្នក់ទី១១និងថ្នាក់ទី១២។​ គាត់មានប្អូនស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ណុប ពុធលីនណា។ គ្រួសារគាត់រស់នៅភូមិកងសៅ ឃុំកំពង់ថ្ម ស្រុកសន្ទុក ខេត្តកំពង់ធំ។

កុមារា ណុប ច័ន្ទកិត្យា បានចូលរៀ​នផ្ញើថ្នាក់ទីមួយនៅអាយុប្រាំឆ្នាំ នៅសាលាបឋមសិក្សាកំពង់ថ្ម។​​
ពេលនោះកិត្យារៀនបានលេខ២។​ គ្រូរបស់គាត់គិតថាគាត់រៀនពូកែ ក់៏ឲ្យគាត់ឡើងថ្នាក់ទី២។​ គាត់
បានផ្លោះឡើងថា្នក់ទី២​ ដោយមិនបាច់រៀនថ្នាក់ទី១​ម្ដងទៀត។ ម្ដាយឳពុកគាត់យល់ព្រមនឹងសំណូមពរនោះ។

ពេលកិត្យារៀនផ្ញើថ្នាក់ទី១ កិត្យាឆ្ងល់ថាតើធ្វើដូចម្ដេចទើបបានពិន្ទុ២។ ពេលគាត់សួរមិត្តភ័ក្ដគាត់ម្នាក់​ គេបានប្រាប់ថាឲ្យសរសេរតែលេខ២រហូតទៅ។ កិត្យាពិតជាបានពិន្ទុ២មែន។ គាត់ព្រមទាំង
បាន​មូលវិចារថាខំរៀនទៀតផង។ មិត្តភក្ដិគាត់បានហ៊ោកញ្ជ្រៀវពេញថ្នាក់។

នៅថ្នាក់ទី២ កិត្យាទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ទៀត។​ គាត់សឹងទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ២គ្រប់ខែ។ នៅឆ្នាំ២០០៨ សាលាបឋមសិក្សាកំពង់ថ្ម មានពិធីបុណ្យផ្កាសាមគ្គី។សិស្សសឹងតែទាំងអស់ ដែលមានទាំងកិត្យា បានរាគដោយសារទឹកស៊ីរ៉ូ ដែលពួកគេបានទទួលទាន។​

នៅឆ្នាំ២០០៩ កិត្យាបានឡើងទី៣។ គាត់ទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ទៀតហើយ។ បីដងហើយ
ដែលគាត់ទទួលចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ប្រចាំឆ្នាំ។

ថ្ងៃមួយកិត្យាភ័យខ្លាំងណាស់។​ កិត្យាបានធ្វើឲ្យបាត់សៀវភៅពុម្ពថ្នាក់ទី២។ ពេលនោះ មានគេមកថ្នាក់របស់គាត់ ដើម្បីប្រមូលសៀវភៅពុម្ពថ្នាក់ទី២។ គាត់​ខំប្រឹងរកសៀវភៅនោះឲ្យបាន។ គាត់រកវាមិនឃើញទេ។ លុះព្រឹកឡើង អារម្មណ៍ដែលភិតភ័យទាំងប៉ុន្មានបានរំសាយបាត់ទៅ ដោយសារ
គាត់បានរកសៀវភៅឃើញវិញ។

កិត្យាបានឡើងថ្នាក់ទី៤ នៅឆ្នាំបន្ទាប់។​ លើនេះគាត់ជំនួយការរបស់បណ្ណារៈ។ កិត្យាបានពាក់បាឡុ-ងពណ៌បៃតង ដើម្បីតំណាងថាគាត់ជាជំនួយការបណ្ណារៈ។ឆ្នាំនេះ គាត់បានទទួលបានចំណាត់ថ្នាក់លេខ២ទៀតហើយ។

នៅថ្នាក់ទីប្រាំ​ កិត្យាជាអ្នកការពារសណ្ដាប់ធ្នាប់សាលា។ ប៉ុន្តែកុមារារូបនេះ ការពារមិនបានល្អសោះ។ ពេលមានជម្លោះ កិត្យាមិនបានឃាត់ទេ។ គាត់បែរជាដុកគេឲ្យឈ្មោះគ្នាថែមទៀត។

នៅឆ្នាំ២០១១ កិត្យាបានដួលកង់។​ គាត់រលាត់កែងដៃ និងជង្គង់របស់គាត់។ គាត់ថែមទាំងរលាត់ច-ង្ការបស់គាត់ទៀតផង។ ឆ្នាំ២០១១នេះ គឺជាឆ្នាំដែកិត្យាមានគំនិតខូច។​ គាត់បានបានទៅកន្លែងលេងអ៊ីនធើណេត។ គាត់បានលេងហ្គេមដែលមិនសូវមានប្រយោជន៍សម្រាប់ខ្លួន។

នៅថ្ងៃមួយ មីងរបស់កិត្យាបានឆែកអ៊ីនធើណេត។ គាត់បានឆែកឃើញពាណិជ្ជកម្មរបស់សាលា
ឡៃហ្គ័រ។ សាលាត្រូវការសិស្ស ដើម្បីប្រលងយកអាហារូបករណ៍។ មីងរបស់កិត្យាបានឲ្យកិត្យា
ទៅប្រលងដែរ។​ កិត្យាបានប្រលងជាប់ ធ្វើជាសិស្សសាលាឡៃហ្គ័រ ដែសផ្ដល់អាហារូបករណ៍
១០០%។

កុមារាកិត្យាមានចរិករឹងរូស​ និងលេងសើចច្រើន។ ប៉ុន្តែ គាត់មានចំណុចល្អមួយ។ នោះគឺ ជំនាញ
របស់គាត់។ គាត់មានជំនាញផ្នែកបច្ចេកវិជ្ជា។ ជំនាញនេះគឺជាជំនាញដ៏អស្ចារ្យ និងសំខាន់មួយ។ នៅថ្ងៃអនាគត់ កិត្យាចង់ក្លាយទៅជាវិស្វករ ដោយសារគាត់ចង់សាងសង់ផ្ទះដោយខ្លួនឯង និងអាច
រកថវិកាដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារគាត់។

ខ្ញុំមានអារម្មណ៍ថារីករាយណាស់ ដែលមានមិត្តពូកែដូចកិត្យានេះ។ ខ្ញុំសង្ឃឹមថាទៅណាមកណាជួបតែមិត្តដូចគាត់។

ថ្ងៃទី១ ខែឧសភា ឆ្នាំ២០១៤

និពន្ធដោយ: ទេព ថាធិនី

គ្រួសារខ្ញុំ​ (បទពាក្យប្រាំពីរ)

គ្រួសារខ្ញុំមានមនុស្សប្រាំនាក់          ​​      មិនដែលពឹងពាក់អ្នកដទៃ
ទោះបីពួកយើងក្រម្ដេចក្ដី                      ក៏ប្រឹងលកលៃរំលែកគា្ន។

មា្ដយខ្ញុំខំប្រឹងមិនដែលឈប់                 រកប្រាក់ទំនប់ជួយគ្រួសារ
ទាំងថ្ងៃទាំងយប់ទោះរងា​                       ខិតខំពុះពារ​​ដើម្បីកូន។

ពុកខ្ញុំធ្វើការ​ញើសហូរស្រាក់​​​​                   ខិតខំរកបា្រក់ចិញ្ចឺមស្ងួន
ទោះយប់ឬថ្ងៃមិនដែលត្អូញ                   ចិញ្ចឹមកូនៗឆ្លងដល់ត្រើយ។

ឯបងប្រុសខ្ញុំខិតខំរៀន​​                        ដើម្បីជាស្ពានរបស់ជាតិ
នៅពេលអនាគតគាត់មិនឃា្លត          ពីប្រទេសជាតិទៅឆ្ងាយឡើយ។

ប្អូនប្រុស​ខ្ញុំជាក្មេងរប៉ូច                        ចេះតែខិលខូចមិនដែលស្បើយ
ទោះបិពួកយើងប្រាប់គាត់ហើយ ​​​         ក៏គាត់កន្តើយនៅមិនស្ដាប់។

គ្រួសារខ្ញុំនៅយ៉ាង​សុខស្រួល                   យើងមិនស៊ីឈ្នួលឲ្យគេប្រាប់
ទោះបីក្រីក្រក៏មិនអាប់                          ខិតខំយ៉ាងជាប់ជាប្រចាំ។

មិត្តខ្ញុំ​ (បទពំនោល)

ខ្ញុំមានមិត្តឈ្មោះសុភ័គ                  គាត់ចេះរាក់ទាក់                  ចំពោះមនុស្សចាស់ទាំងឡាយ។

គាត់តែងតែសើចក្អាកក្អាយ         មិនដែលនឿយណាយ           ​ជាមួយនឹងការ​សិក្សា។

 គាត់មិនដែលចេះហ៊ឺហា                 ទៅណាមកណា ​                     តែងតែស្លៀកពាក់សមរម្យ។

គាត់ជាកុមាររមទម្យ                      មិនរអ៊ូងំ                                ជាមូយនឹងអ្នកណាឡើយ។

គាត់មិនដែលធ្វើកន្តើយ                ឬធ្វើប្រងើយ​                         ដាក់គ្រូឬឪពុកម្ដាយ។ 

វិស្សមកាលខ្ញុំ (បទកាកគតិ)

  ថ្ងៃវិស្សមកាល​             ខ្ញុំជួយសម្រាល            កិច្ចការងារផ្ទះ                                                               ក្នុងគ្រួសារខ្ញុំ               ​នូវទីតាំងខ្លះ               ឱ្យបានប្ដូរផ្លាស់                                                                                                 យ៉ាងស្អាតគា្មនសេស។

រីឯមួយទៀត​              ​​  ខ្ញុំខិតខំឆ្លៀត​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​​                ​​   ទៅរៀនអង់គ្លេស                                                   នៅរាល់ពេលល្ងាច        ដើម្បីចំណេះ                      ធ្វើ​ឱ្យខ្ញុំចេះ                                                                                                   ឈានជើងទៅលើ។

​​​ ចំណែកមួយវិញ​          ​   ​ ចិត្តខ្ញុំទន្ទិញ                   នឹកដល់ឡៃហ្គ័រ                                                            នឹកដល់មនុស្សម្នា         ដែលធ្វើទង្វើ                   ដោយ​មិន​ស្ទាក់ស្ទើរ​​​​                                                                                             ឱ្យទៅរលូន។

អស់ម្ភៃបួន​ថ្ងៃ                 ខ្ញុំសប្បាយក្រៃ       ​​​​​​​​​​​          លេងជាមួយប្អូន                                                     ប៉ុន្តែពេលខ្លះ              ​    ​ ខ្ញុំនឹកទួញត្អូញ                នឹកដល់បងប្អូន                                                             ​                                ​  ដែលរៀនជាមួយ។